Als er al een reeks “veel te goed bewaarde geheimen” bestond, dan stond deze Brusselse violiste daar ongetwijfeld in vermeld en wellicht nog helemaal bovenaan ook. Nu ik er over denk, weet ik niet of deze dame er eigenlijk nog in thuishoort, want als je de dingen op een beetje bredere schaal beschouwt, kun je alleen maar vaststellen dat haar naam weerklinkt tot aan het andere uiteinde van onze aardbol. Je kunt er niet omheen dat je niet zomaar tot samenwerkingen komt met mensen als Iggy Pop, Nick Cave, John Parish, Debbie Harry, Mark Lanegan of Hugo Race. Daarvoor moet je om te beginnen helemaal thuis zijn in het iets donkerder geklede segment van de hedendaagse muziek en vooral moet je muzikaal iets te bieden hebben dat nogal stevig afwijkt van de bekende paden.

Op deze plaat ligt dat ongewone verscholen in de tekst van This is a Dream, een gedicht van Allen Ginsberg. Dat gedicht gaat over de dood van Joan Vollmer, de echtgenote van William Burroughs, dood waarvan nooit helemaal is uitgeklaard of het nu om een door alcohol beïnvloede moord was, dan wel een bewuste keuze van het slachtoffer om een eind te laten maken aan haar leven. Hoe dan ook, Ginsberg en Burroughs waren vrienden en de eerste, zwaar onder de indruk van het gebeuren, schreef er dus dit gedicht over, dat hier gedeclameerd wordt door Simon Huw Jones van And Also the Trees, terwijl Graindorge zelf in de huid van Vollmer kruipt.

Dat gegeven -de dood en de onbereikbaarheid van de doden, behalve in koortsdromen, brengt ons haast ongemerkt bij het verhaal van Orpheus en Eurydice, die mythe, waarin Eurydice sterft door een adderbeet, maar terug tot leven gewekt wordt, met als bijkomende voorwaarde dat ze haar geliefde Orpheus nooit meer mag aankijken. Die ze dat toch, dan komt de dood haar onvermijdelijk terug halen. Natuurlijk gebeurt uitgerekend dàt wel en krijg je al in opener Eurydice een krakend en schurend stuk dramatiek geserveerd, met, naast de viool van Graindorge, de stem van Huw Jones en de bas van Pascal Humbert, ooit bij 16 Horsepower., die in gesprek gaat met de toetsen van Simon Ho. Prachtige vertolking van het drama dat als een sprookje begon, maar diep tragisch eindigt. Het instrumentale vervolg, Small Trees, met Graindorge op allerlei violen en Indisch harmonium, en daarnaast Ho op toetsen, werkt bepaald bevreemdend, maar het is wel prachtig, met als het vervolg, Orpheus Head, dat weliswaar geacht wordt dood te zijn, maar dat klanken blijft uitstoten. Dat gebeurt allemaal in een muzikaal decor, waarvan je zou zweren dat het om Nick Cave en zijn kompanen gaat.

Dat is het bijzondere aan deze plaat: ze brengt je constant in verwarring en je weet niet altijd of je de dingen nu gehoord hebt, of slechts gedroomd. De grens tussen beide wordt gewild opgezocht en het heeft voor gevolg dat je intens van deze plaat kunt genieten, maar -eigen ervaring- nadien niet veel zin meer hebt om nog iets anders te beluisteren. Zo is Catherine Graindorge: ze neemt helemaal bezit van je zinnen en het is heel aangenaam toeven in haar wereld, maar je wordt niet helemaal voldaan wakker, al weet je wel meteen dat je iets beleefd hebt. Heel bijzondere en heel intense plaat van een volslagen originele muzikanten en componiste, die alles heeft om internationaal heel hoge toppen te scheren!

(Dani Heyvaert)